نظریه وجود انسانهای فضایی در ایران باستان

چندی پیش یک فضانورد روسی به نام گرچنکو در طی دیداری از ایران اعلام کرد که او شواهدی به دست آورده که در ایران باستان ب�ث پرواز و همچنین وجود انسانهای فضایی بسیار جدی بوده است که البته روی سخن ایشان بیشتر به نظر میرسید بر وجود دو بال در سمبل اهورا مزدا تکیه داشته باشد و لی مسئله به همینجا ختم نمیشود.

در کتب باستانی ایران به کلمه ای به نام گنگ دژ و یاسیاوشکرد بر میخورید که عبارت بود از قلعه بسیار عظیمی که توسط سیاوش بر روی دریای فراخکرت بنا شده بود و در وصف آن آمده است که : گنگ دژ در آغاز بر سر دیوان ساخته شده بود و کیخسرو آنرا بر زمین نشاند . آنجا هفت دیوار است سیمین ، زرین ، پولادین ، برنجین و آهنین و دارای پانزده در است که از هر در تا در دیگر بیست و دو روز بهاری و پانزده روز تابستانی فاصله است سوار بر اسب. هر یک از این درها به بلندی صدو پنجاه انسان است و سیاوش انرا به یاری فر کیانی بنا کرد.

با توجه به مطالب دیگری که میتوان آنها را در اسناد بجا مانده یافت گفته شده است که این قلعه بدون آنکه با آب در تماس باشد بر روی دریا شناور بوده است که البته وجود چنین قلعه بزرگی که تمامی از فلز ساخته شده است و بر روی هوا شناور مانده است بدون شک توجه خواننده را به تصاویری که در داستانهای علمی تخیلی در باب سفینه های فضایی در ذهنش نقش بسته است جلب میکند. ناگفته نماند که نظریه های مشابهی نیز در خصوص وجود ارتباط انسانهای فضایی و اهرام ثلاثه مصر و همچنین در نزد قوم مایا در امریکای لاتین ارائه شده بود.