يادمان‌هاي ثبت ميراثي‌مان را يا از سياهه‌ي ميراث بيرون آورده و ويران مي‌كنند يا در اثر بي‌توجهي سازمان ميراث خودبه‌خود ويران مي‌شود. پس از خانه‌ي دايي جان ناپلئون، كبوترخانه‌ي مكعبي ايران، پنگ‌خانه‌ي اصفهان، خانه‌ي تاريخي «دارويي‌ها»، پل محمدحسن خان بابل، سراي عجم اهواز و... اكنون«هتل آبعلی»‌، نخستین ساختمان بتنی ایران که در سال 82 در سياهه‌ي آثار ملی ثبت شد هم اکنون در وضعیت نامناسبی به سر برده و در آستانه ويراني قرار دارد.
پروژه‌ي ساخت هتل آبعلی و پيرامون آن که نخستين اقامتگاه با ویژگی مهندسی و باغ‌سازی در ایران است، سال 1316 آغاز شد. این هتل محل برگزاری مراسم ازدواج رضاخان و همسرش عصمت بوده و محمدرضا پهلوی هم در زمان ترور حسنعلی منصور به این هتل پناه آورده است.
معماری این هتل را از ١٣١٤ تا ١٣١٦، یک روسی به نام «منگنه» و دو آلمانی به نام‌های «اندرینگ» و« ژرژ» انجام دادند.
هتل 77 ساله‌ي آبعلی به شوند(: دلیل) ديرينگي تاریخی و تزیینات زیبای گچبری و نقش گل و بوته، تزیینات سقف با قاب‌های بیضی شکل و گچبری‌های سفید در گوشه‌ها و نقش‌های بی‌مانند، قالب‌های تزیینی استفاده شده در سرستون‌ها از نوع کرنتی و زیبایی‌های بسیار دیگر به شماره 9482 در سياهه‌ي آثار ملی سازمان میراث فرهنگی قرار گرفت.
از آن‌جا كه شهر آبعلی در بین شهرهای گردشگری کشور از درجه اهمیت بالایی قرار دارد اگر هتل آبعلي، تنها سازه بتنی كشور بهسازي(:مرمت) نشود، روزبه روز به ويراني نزديك‌تر شده و اين رويداد ضربه‌اي سخت به پيكره‌ي ميراث فرهنگي سرزمين‌مان خواهد زد. 

برگرفته از امرداد

 برگرفته از امرداد

منيژه و رودابه ، سهراب و گردآفريد ، بيژن و كيخسرو و سياوش ، زال و سام و سرانجام رستم.
هر روز كه از خيابان‌هاي اين شهر مي‌گذرم، چشم در چشم مي‌شويم با هم. از كنارشان مي‌گذرم و پشت سر مي‌گذارمشان . شايد كه مال ديروز باشند. اما هميشه هستند .
خسته كه مي‌شوند از خيابان‌هاي روحم مي‌روند و بر مي‌گردند لاي برگ‌هاي كتاب . كتاب كه نه. لاي برگ‌هاي تاريخ، لاي برگ‌هاي فرهنگ .
كاري به كار نوشته‌ها و گفته‌ها و سخنراني‌ها كه در بزرگداشت حكيم فردوسي و شاهكار جاودانه‌اش بر پا مي‌شود ندارم. نه به روزنامه‌ها نگاه مي‌كنم و نه به اخبار سر مي‌زنم كه هر از چند گاهي يادشان مي‌افتد كه شاهنامه‌اي هم هست.
روز شاهنامه و فردوسي تنها ٢٥ ارديبهشت هر سال نيست.
شاهنامه هميشگي است. شاهنامه براي هميشه‌ي ايران است.
هميشه با وقارترين كتاب پشت ويترين است. چشمك مي‌زند پشت ويترين و تلنگر مي‌زند  تمام حس‌هاي ميهن‌دوستي‌ات را.
 هر جا كه كتاب باشد. بي بروبرگرد هر جا كه كتاب باشد و صد البته فروشنده‌اش كتاب‌دان باشد. افتخار مغازه‌اش مي‌شود همين شاهنامه.  
همين شاهنامه‌اي كه آدم‌هايش هميشگي‌اند. آدم‌هايش از هزاره‌هاي دور تا به امروز زنده‌اند. و حال و روز هميشه‌ي ايران است.
راستي دقت كرده‌اي كه هر گاه شاهنامه، اين گنج ايران را مي‌خواني تازه است.
انگار كه تو با ايشان به جنگ مي‌روي به رزم و بزم مي‌روي و عاشق مي‌شوي و هر وقت شاهنامه را كه مي‌بيني دلت مي‌لرزد و ياد ايران مي‌افتي.
هر جاي جهان كه باشي با نامش انگار كه نقشه‌ي ايران در برابر ديدگانت زنده مي‌شود و اين جادوي شاهنامه است.
شاهنامه ايران است و ايران لاي برگ برگ‌هاي شاهنامه است. شايد كه نه‏ بي‌شك جاودانگيش را از ايران و از عشق به ايران دارد.
اكنون كه از پس ساليان دراز نزد ما هستند، اكنون كه از كولاك زمان جان به در برده‌اند و اين فرهنگ را به دستان ما سپرده‌اند،  يادمان باشد كه ما اين زبان را‏، نوروز را، يلدا را از اين گنج داريم كه اگر شاهنامه نبود امروز شايد ايران هم اين‌گونه نبود، كه رستم چه جنگ‌ها كرد كه ايران پاينده بماند و سياوش از چه آتش‌ها گذشت  كه نام ايران سربلند باشد.
يادمان باشد كه اينان با چه زحمت، ايران را از سد دشمنان رهانيدند و  با چه سختي ايران را برايمان نگاه داشتند. بگذاريم كمي آسوده بياسايند وپاس بداريمش و بزرگ بشماريمش هميشه.