يادمان‌هاي ثبت ميراثي‌مان را يا از سياهه‌ي ميراث بيرون آورده و ويران مي‌كنند يا در اثر بي‌توجهي سازمان ميراث خودبه‌خود ويران مي‌شود. پس از خانه‌ي دايي جان ناپلئون، كبوترخانه‌ي مكعبي ايران، پنگ‌خانه‌ي اصفهان، خانه‌ي تاريخي «دارويي‌ها»، پل محمدحسن خان بابل، سراي عجم اهواز و... اكنون«هتل آبعلی»‌، نخستین ساختمان بتنی ایران که در سال 82 در سياهه‌ي آثار ملی ثبت شد هم اکنون در وضعیت نامناسبی به سر برده و در آستانه ويراني قرار دارد.
پروژه‌ي ساخت هتل آبعلی و پيرامون آن که نخستين اقامتگاه با ویژگی مهندسی و باغ‌سازی در ایران است، سال 1316 آغاز شد. این هتل محل برگزاری مراسم ازدواج رضاخان و همسرش عصمت بوده و محمدرضا پهلوی هم در زمان ترور حسنعلی منصور به این هتل پناه آورده است.
معماری این هتل را از ١٣١٤ تا ١٣١٦، یک روسی به نام «منگنه» و دو آلمانی به نام‌های «اندرینگ» و« ژرژ» انجام دادند.
هتل 77 ساله‌ي آبعلی به شوند(: دلیل) ديرينگي تاریخی و تزیینات زیبای گچبری و نقش گل و بوته، تزیینات سقف با قاب‌های بیضی شکل و گچبری‌های سفید در گوشه‌ها و نقش‌های بی‌مانند، قالب‌های تزیینی استفاده شده در سرستون‌ها از نوع کرنتی و زیبایی‌های بسیار دیگر به شماره 9482 در سياهه‌ي آثار ملی سازمان میراث فرهنگی قرار گرفت.
از آن‌جا كه شهر آبعلی در بین شهرهای گردشگری کشور از درجه اهمیت بالایی قرار دارد اگر هتل آبعلي، تنها سازه بتنی كشور بهسازي(:مرمت) نشود، روزبه روز به ويراني نزديك‌تر شده و اين رويداد ضربه‌اي سخت به پيكره‌ي ميراث فرهنگي سرزمين‌مان خواهد زد. 

برگرفته از امرداد

ارنسد هرتزفلد در کنار کتیبه خشایارشاه

هولوكاست ايران ( قتل عام 10 میلیونی که انگلیس بزرگ به ایران تحمیل کرد
قحطي بزرگ و نسل كشي در ايران 1917-1919 ( قابل توجه کسایی که فکر میکنند انگلیسی ها خیلی با ما خوبند ) لینک دانلود کتاب قحطی بزگ در آخر متن
دكتر مجد در كتاب فوق بر مبناي مدارك معتبر موجود در مركز اسناد ملي ايالات متحده آمريكا (نارا) ثابت مي كند كه بزرگترين نسل كشي سده بيستم ميلادي در سرزمين ما، ايران، در زمان جنگ جهاني اول رخ داده است. او نشان مي دهد كه در طول سال هاي 1919- 1917 بين هشت تا ده ميليون نفر از جمعيت بيست ميليوني ايران در اثر قحطي يا بيماري هاي ناشي از سوءتغذيه از بين رفتند. مجد دولت بريتانيا را عامل و مسبب اين هولوكاست مهيب مي داند و نشان مي دهد كه استعمار بريتانيا از سياست نسل كشي و امحاء جمعي به عنوان ابزاري براي سلطه بر ايران بهره برد. در آن زمان بخش مهمي از محصولات كشاورزي ايران صرف تأمين سوروسات ارتش بريتانيا مي شد كه در نتيجه به كاهش شديد مواد غذايي در داخل ايران انجاميد. عجيب تر اين كه ارتش بريتانيا مانع از واردات مواد غذايي از بين النهرين و هند و حتي از آمريكا به ايران شد. براثر چنين فاجعه عظيمي بود كه جامعه ايراني به شدت فروپاشيد و استعمار بريتانيا توانست به سادگي حكومت دست نشانده خود را در قالب سلطنت پهلوي بر ايران تحميل كند. مجد با قطعيت چنين نتيجه مي گيرد: «هيچ ترديدي نيست كه انگليسي ها از قحطي و نسل كشي به عنوان وسيله اي براي سلطه بر ايران استفاده مي كردند.»با دكتر مجد گفت وگويي نيز انجام دادم كه در فصلنامه تاريخ معاصر ايران (بهار 1382) منتشر شد. او در اين مصاحبه موانع فراواني را كه در راه انتشار كتابش در آمريكا ايجاد كردند شرح داد و گفت:به رغم اهميت اين كتاب و يافته هاي پژوهشي كاملاً مستند و معتبر آن، من با دشواري بزرگي براي چاپ آن مواجه شدم. بسياري از ناشرين دانشگاهي آمريكا حتي حاضر نشدند اين كتاب را تورق كنند. تجربه من با انتشارات دانشگاه كرنل بسيار روشنگرانه است. اين بنگاه انتشاراتي در سال گذشته كتابي درباره نسل كشي در رواندا چاپ كرده بود كه بسيار شهرت يافت. ولي همين ناشر حاضر نشد حتي كتاب من را ببيند. اين نشان مي دهد كه ناشر فوق به كتابي علاقه دارد كه نسل كشي آفريقائيان سياهپوست به وسيله ساير آفريقائيان را نشان دهد ولي نمي خواهد كتابي را منتشر كند مشتمل بر اسنادي كه نسل كشي مردم ايران را به وسيله اروپائيان سفيدپوست (انگليسي ها) نشان مي دهد. سرانجام، انتشارات دانشگاه دولتي نيويورك حاضر شد كتاب من را بررسي كند. بعد متوجه شدم كه اين كتاب براي بررسي به افراد زير داده شده است: دكتر فرهنگ رجايي (مدرس علوم سياسي در دانشگاه كارلتون كانادا) و دكتر مونيكا رينگر (مدرس تاريخ در كالج ويليام و دبير اجرايي انجمن موسوم به مطالعات ايراني).طبعاً انتظار مي رفت كتابي كه بيانگر نسل كشي انگليسي ها در ايران در دوران جنگ اول جهاني است، علاقه فراواني را در ميان خوانندگان ايراني و خارجي برانگيزاند. ولي به زودي روشن شد كه دكتر فرهنگ رجايي و دكتر مونيكا رينگر به شدت نگران شده اند و مي خواهند اين جنايت عظيم دولت بريتانيا عليه مردم ايران، اين بزرگترين نسل كشي قرن بيستم، را بپوشانند. پس از ماه ها انتظار، دكتر رجايي اظهار نظر كرد كه كتاب تنها بر بنياد اسناد وزارت خارجه آمريكا نگاشته شده و از اسناد انگليسي استفاده نشده است. روشن است كه من نمي توانستم، به دلايلي كه شرح دادم، از اسناد انگليسي استفاده كنم. همانطور كه گفتم، اسناد وزارت جنگ و ساير اسناد نظامي بريتانيا درباره ايران سال هاي 1921-1914هنوز طبقه بندي شده است و در دسترس محققين نيست و تا پنجاه سال ديگر در اختيار محققان قرار نخواهد گرفت. اسناد علني شده وزارت خارجه بريتانيا هم حاوي هيچ مطلبي درباره موضوع تحقيق من نيست. ايراد ديگر فرهنگ رجايي به كتاب من حتي عجيب تر از مطلب قبل بود. او پيشنهاد مي كرد كه من دوره مجله مذاكرات مجلس طي سال هاي 1917- 1919 را مطالعه كنم و افزوده بود كه نسخه اي از اين نشريه در كتابخانه كنگره در واشنگتن موجود است. مسلماً، هر كسي كه با تاريخ ايران آشنا باشد مي داند كه مجلس سوم در نوامبر 1915 تعطيل شد يعني در زماني كه ارتش روسيه به فرماندهي ژنرال باراتوف به تهران رسيد و اعضاي دمكرات مجلس از تهران گريختند. اين دوره از مجلس تنها در ژوئن 1921 كار خود را از سر گرفت يعني زماني كه قوام السلطنه نخست وزير شد. بنابراين، در دوره تاريخي مورد بررسي من نه مجلس در كار بود نه مجله مذاكرات مجلس!برخورد آن خانم با كتاب من نيز مانند برخورد دكتر فرهنگ رجايي بسيار عجيب بود. دكتر مونيكا رينگر ابتدا با من تماس گرفت و از كتاب ستايش كرد. ولي بعد، پس از ماه ها تأخير، حاضر نشد گزارش مكتوبي در تأييد يا رد كتاب ارائه دهد. من بعداً از طريق مسئولين انتشارات دانشگاه دولتي نيويورك متوجه شدم كه وي شفاهاً عليه كتاب من اظهار نظر كرده است. رينگر به طرز آشكاري مي ترسيد اظهارنظر خود را مكتوب كند.خيلي روشن است كه هدف فرهنگ رجايي و مونيكا رينگر لاپوشاني جنايات بريتانيا و حمايت از آن است و وفادارانه اين امر را دنبال مي كنند. ما به طور خيلي واضحي با بقايا و بازمانده هاي شصت سال حاكميت استعماري بر ايران (سال هاي 1979- 1919) سروكار داريم.
به رغم گذشت سه سال از انتشار متن انگليسي كتاب دكتر مجد، متأسفانه، هنوز اين پژوهش ارجمند به فارسي ترجمه نشده و در دسترس ايرانيان قرارنگرفته است. در طول اين سه سال، كانون هاي متنفذي در حوزه ترجمه و نشر كتاب و رسانه ها، به شكلي كاملاً مشهود، «توطئه سكوت» را در قبال دكتر مجد در پيش گرفتند تا از پژواك هاي سياسي و فرهنگي تحقيقات او جلوگيري كنند. اين روش را عزت الله فولادوند چنين توصيف كرده است:
ما در كشور خودمان هم در گذشته با اين نوع خشونت روبه رو بوده ايم و بعضاً در حال حاضر هم هستيم. اصطلاحاً در مورد آثار فكري و ادبي به آن «توطئه سكوت» مي گويند و در گذشته گروه هاي پرنفوذي در جامعه بودند كه وقتي كتابي، هر قدر گرانسنگ، در زمينه اي به چاپ مي ر سيد كه مخالف عقايد آنان بود، وقتي هيچ ايرادي نمي توانستند به آن بگيرند، تازه توطئه سكوت شروع مي شد. (آفتاب امروز،يكشنبه14 آذر1378،ص7)اينك كه به بهانه افسانه «هولوكاست» هياهوي تبليغاتي عليه ايران اوج گرفته، شايسته است كه ما نيز فجايعي را كه كانون هاي استعماري غرب در سرزمين مان مرتكب شدند به جهانيان يادآور شويم. يكي از مهم ترين اين فجايع هولوكاست ايراني زمان جنگ جهاني اول است.

 دانلود کتاب قحطی بزرگ

دانلود کتاب قحطی بزرگ 
مربوط به سال 1917-1919

برای دانلود کلیک کنید  

دكتر مجد

اين قلعه با توجه به نوع معماري مربوط به دوره اسماعيليه بوده ولي با توجه به حفاريهاي علمي انجام گرفته در لايه پايين آثار دوره اشكاني كشف گرديده لذا مي توان زير بناي اوليه اين قلعه را مربوط به دوره اشكاني دانست كه در ساليان متمادي براي استفاده مورد مرمت قرار گرفته است

این بنا در مکانی به ارتفاع 80 متر مشرف به رودخانه پلرود است. درازای بنای قطعه حدوداً50 متر و پهنای آن 40 متر است و ضخامت دیوارها نیز بیشتر از یک متر می باشد. نوع مصالح به کار رفته در این بنا سنگ بوده و ملات آن نیز ساروج می باشد و  سوراخ های موجود در قسمت داخلی دیوارهای جنوبی نشانگر تیرریزی های چوبی و طبقاتی بودن آن می دهد. در قسمت شرقی وجود سکوهایی از سنگ که احتمال می رود پله بوده نشانگر ورودی قلعه می باشد.

عکس تاریخی از میدان توپخانه‌ی تهران-این عکس متعلق به اواخر سال ۱۹۴۰ میلادی می باشد

عکس تاریخی از شهر بوشهر -این عکس به سال ۱۲۷۳ گرفته شده

اشتباه نمی‌کنید، این استادیوم واقعا وجود دارد، این استادیوم در شهر آتن و در یونان قرار دارد و نامش استادیوم پاناتینیاک است، این استادیوم ۵۵۶ سال از میلاد مسیح ساخته شد، در آن زمان صندلی‌های آن چوبی بودند، ۲۳۷ سال بعد، استادیوم بازسازی شد، این بار صندلی‌های آن از سنگ مرمر تراشیده شد. ۴۶۸ سال بعد در سال ۱۴۰ بعد از میلاد، استادیوم توسعه داد شد.

۱۵۷۶ سال بعد در سال ۱۸۹۶ میلادی، استادیوم که دیگر فراموش شده بود، دوباره از نو ساخته شد تا در نخستین دوره بازی‌های مدرن المپیک مورد استفاده قرار بگیرد.

جالب اینجاست که هنوز هم دانش‌آموزان محلی از آن برای ورزش استفاده می‌کنند.

معمولا بناهایی که می‌سازیم عمری مفید کوتاه در حد چند دهه یا حداکثر یکی دو سده دارند، اما محافظت و بازسازی‌های متعدد به استادیوم پاناتینیاک این امکان را داده است که این قاعده را بر هم زند.

برای مقایسه ما می‌توانیم استادیوم دیگری در یونان را با پاناتینیاک مقایسه کنیم که بازسازی نشده است، این استادیوم در آفرودیسیاس قرار دارد: