دریانوردی در ایران

پیشینه دانش دریانوردی در ایران
-کهن ترین سند دریانوردی ایرانیان مهری است که ریشه فرهنگی آن به 6 هزارسال پیش از میلاد برمی گردد و در چغامیش دزفول به دست آمده است این مهرگلین یک کشتی را نشان می دهد که درآن یک سردار پیروز ایرانی ,بازگشته از جنگ,نشسته و اسیران زانو زده دربرابر او دیده می شوند.دراین مهر یک گاونر و یک پرچم هلالی شکل هم دیده می شود.
-مهندسان آب ایرانی درجهان سرآمد بودند.مسعودی رویدادنگار ایرانی ازبسیاری ازپدیده های آبی سرزمین ایران سخن رانده است.ناصرخسرو درسفرنامه اش گزارش دقیقی از فانوس های دریایی دریای پارس داده است که نمایانگر دانش آب شناسی و دریانوردی ایرانیان است. ابوریحان بیرونی درباره کم و زیاد شدن آب رودخانه ها و کاریزها در کتاب آثارالباقیه سخن می گوید. پورسینا در طبیعیات درباره جزر و مد دریاها و اثر ماه برآن نوشته است.ابوحاتم اسماعیل اسفرازی خراسانی که برای نخستین بار درجهان پدیده های جوی و هواشناسی را درکتاب خود به نام آثارعلوی گردآوری کرده است.محمدبن حسین کرجی ریاضی دان و مهندس بزرگ, دیدگاههای جالبی درباره آب شناسی و روش ها و قواعد مربوط به تشخیص آب های زیرزمینی دارد.
-بزرگ پسر شهریار,ناخدا و دریانورد ایرانی سده 4 ه.ق از مردم رامهرمز خوزستان,دریانوردی برجسته بود که آبهای اقیانوس هند,دریای چین و کرانه های آفریقای خاوری حبشه... را درنوردیده است.و آنچه درسفر دیده است را درکتابی به نام عجایب الهند گردآورده است.برخی دانشمندان نوشته اند که این کتاب تاثیر آشکاری درپیشرفت دانش جغرافیا داشته است.بزرگ پورشهریار دانشمند نیز بوده است و اگر همراه او شوی از دانش آب شناسی (هیدرولوژی) هم سر در خواهی آورد.